شرطی دوم یا Second Conditional

جملات شرطی در انگلیسی کاربردشون خیلی زیاده و خیلی جاها توی مکالمات ساده روزمره استفاده می شه، اینجا شرطی نوع دوم رو یاد می گیریم.

شرطی نوع دوم رو برای مسائل غیرواقعی و تخیلی استفاده می کنیم. برای چیزها یا اتفاقایی که می دونیم هیچ وقت اتفاق نمی افته در آینده یا الان، با این حال وقتی داریم از شرطی نوع ۲ استفاده می کنیم منظورمون الان یا آینده هست. با اینکه از شکل گذشته فعل ها استفاده می کنیم و همسن باعث می شه حرفامون غیر واقعی یا تخیلی بشه…

توی همه ی شرطی ها ما دو قسمت داریم، یعنی جمله شرطی ما دو قسمت اصلی داره:

– If clause و Main clause

توی قسمت if clause فعل ما همیشه حالت گذشته داره وما از قسمت دوم فعل (گذشته) یا simple past استفاده می کنیم ….

If I had, …
If I were, …
If I were not, …

اما توی قسمت main clause ما از would به همراه فعل ساده استفاده می کنیم.

و به طور کلی فرمول ساخت یه جمله شرطی نوع ۲ به این شکل است که:

If + simple past+ would (could or might) + base form of the verb

نکته ی دیگه ای که توی شرطی نوع باید رعایت کنیم اینه که برای فاعل مفرد مثل I ,she , he یا it از فعل جمع استفاده کنیم.

If I were you, I would not go to the party.

چند تا مثال از شرطی نوع دو رو ببینیم:

If I studied hard, I could take a good grade
If I went to the party, I would arrive late
If I asked him about the accident, he would tell me

یه استفاده دیگه از شرطی نوع ۲ اینه که وقتی الان داریم در مورد یه چیزی صحبت می کنیم، اون چیز اتفاق افتادنش محاله چون واقعیت نداره اصلا

If I had his number, I would call him

من الان شمارشو ندارم، پس این غیرممکنه برام که بتونم بهش زنگ بزنم.

تفاوت شرطی نوع ۲ با شرطی نوع ۱ اینه که شرطی نوع ۲ غیرواقعی تره یه کم!

If I had enough money, I would buy a car

در واقع من اونقدر پول ندارم که بتونم ماشین بخرم این فقط یه رویا هست و واقعی نیست.

اما در شرطی نوع اول:

If I have enough money, I will buy some new shoes

این یه کم واقعی تره و امکان اتفاق افتادنش هست چون من احتمالا به اندازه چند جفت کفش دیگه پول دارم!